Zondagavond slaap ik heerlijk in, het was een heerlijke zomerdag en Mark en ik zijn nog even bij mijn ouders op visite geweest en hebben Kjeld weer bij hun opgehaald. Hij was even een nachtje uit logeren zodat wij nog op zijn nieuwe kamer konden klussen.

Ondertussen ben ik al 40+4 dagen zwanger.
Afgelopen vrijdag heeft de verloskundige mij geprobeerd te strippen. Mark moet namelijk over anderhalve week weer aan boord, bij een nieuwe werkgever, en met deze coronacrisis durven we geen gekke sprongen te maken en om uitstel te vragen.
Veel doet het strippen niet. Zaterdag en zondag voel ik eigenlijk geen verschil.

Zondag nacht ben ik wat rusteloos, soort van zenuwachtig. Gek… Dit was bij Kjeld ook zo… Ook met 40+5 weken. Zou het dan toch vandaag gebeuren? Ik word al vroeg wakker en voel me erg zenuwachtig terwijl daar helemaal geen aanleiding voor is.

Rond 9:30 uur belt Femke, de dienstdoende verloskundige, of ze zo even langs kan komen om het een en ander te bespreken en om nog een keer proberen te strippen.
Femke hebben we nog nooit gezien, ze is waarneemster bij de praktijk en vervangt een collega. Maar het moment dat Femke bij ons naar binnen loopt voel ik gelijk een klik. Dit voelt goed!

We spreken af dat, mocht er nog niets gebeuren, er een afspraak gemaakt wordt met de gynaecoloog op dinsdag, en om woensdag in te gaan leiden. Ik wil zo graag dat Mark bij de bevalling is en de eerste week met zijn dochter kan doorbrengen. Dan maar een inleiding, terwijl ik daar echt helemaal niets voor voel.
Ik geef bij Femke aan dat ik me anders voel en dat ik het idee heb, dat ik al lichte weeën heb. Tijdens het strippen heeft Femke hetzelfde idee, ze voelt de baarmoeder al lichtjes samentrekken. Ze neemt afscheid en we grappen nog dat we elkaar over een paar uur wel weer zien.

We beginnen de dag als elke andere ochtend en Mark kleed Kjeld aan om nog even boodschappen te gaan doen.
De weeën lijken steeds sterker te worden en ondertussen schrijf ik Nicole, mijn schoonzus, dat ze gelijk gaat krijgen. Ik ga bevallen op 25 mei, de datum die zij al vanaf het begin al dacht.Nicole is verloskundige, en ik had haar gevraagd (toen ik net zwanger was) of ze ook bij de bevalling wilde zijn. Nicole werkt bij de Geboortegolf in Drachten, en Leeuwarden is te ver weg om tot het werkgebied van haar praktijk te horen. Helaas, door corona, mag Nicole er niet bij zijn.

Het is 12 uur en de weeën komen constant rond de 40 seconden. Nicole appt dat ze komt! Ze heeft Femke gebeld, en ze mag er bij zijn! Wat ontzettend leuk!
Ik bedenk mij opeens dat ik Femke nog helemaal niet heb gebeld, maar ze weet het natuurlijk al via Nicole. Toch maar even bellen, en ze geeft aan dat ze er zo aan komt.

Wanneer Mark weer met Kjeld thuis komt, geef ik aan dat hij mijn ouders maar moet gaan bellen om Kjeld op te halen, en dat mijn moeder zich kan settelen hier in de woonkamer.

De weeën worden heftiger, maar kan nog prima praten en lachen tussendoor. Tijdens de weeën leun ik op een fitnessbal en mijn favoriete playlist, Koffiehuis, van Spotify staat op. Het voelt fijn om thuis te bevallen en ik kan mij zoveel beter ontspannen dan in het ziekenhuis met Kjeld.

Ondertussen is Kjeld door mijn vader opgehaald, mijn moeder zit samen met Nicole op de bank en Mark doet een bakje koffie met Femke bij de eettafel. Nicole en Femke hebben samen besloten dat Nicole de bevalling gaat begeleiden en Femke vanaf de zijlijn toekijkt.

Rond een uur of 2 wil ik toch graag weten op hoeveel cm ik zit. 5cm nog maar, oef dat ging bij Kjeld toch een stuk sneller. We besluiten om de vliezen te breken. Ik ga op bed liggen en Nicole breekt de vliezen. Zo! Wat een vruchtwater had ik nog, het meisje had het nog zeker goed binnen in mijn buik.

Door het breken van de vliezen worden de weeën nu echt heel heftig en praat ik ook niet meer tussen de weeën door. Ik omarm mijn fitnessbal en probeer me zo goed mogelijk te ontspannen. 1, 2, 3, 4 tellen inademen. 1, 2, 3, 4, 5, 6 tellen uitademen. Door het tellen van mijn ademhaling en de volledige focus hierop, is het allemaal aardig te handelen. Maar het wordt nu toch echt heel zwaar.

Iets over 15:00 begin ik drang te krijgen om te gaan persen. Van de fitnessbal word ik door Mark begeleid naar de baarkruk. Ik ga op de kruk zitten en Mark gaat op een stoel achter mij zitten. Wat voelt dit fijn, geborgen en veilig. Mark achter mij, mijn moeder naast mij en Nicole hurkend voor mij om ons meisje te vangen.
Het lijkt toch nog niet helemaal te willen en Nicole voelt dat ik nog net geen 10cm ontsluiting heb, dus toch nog eventjes de weeën weg ademen.

10 minuten later mag ik echt gaan persen! Yes! Ik mag nu echt iets doen. Wauw, wat een gevoel en wat een oerkracht heeft een vrouwelijk lichaam! Wat een mooi iets! Bij Kjeld heb ik nooit pers weeën gehad en moest ik alles zelf doen. Ik snapte, toen, echt de yoga docente niet wat ze bedoelde met: je lichaam doet het zelf. Maar… Ik snap het nu 100%.

Wanneer Liv even in de stress schiet en haar hartslag daalt, moet ik even wachten met mee persen. Ik voel hoe mijn lichaam verder wil, het wil persen en wel nu. Wat een persdrang, wat een gevoel!
Na in totaal 18 minuten persen, zweten en af en toe wachten komt ons mooie, lieve , vrolijke meisje, net als haar grote broer met haar handje eerst, als superwoman ter wereld. Een mooi meiske van 4150 gram, geboren om 15:28: Liv Ylva Bolt <3.